آوید نیوز: کرمان همین است. شهری است که گه‌گاه می‌توانی تصور کنی که اگر بروی و مثلاً ده سال دیگر برگردی هیچ تغییری را نمی‌بینی. همان خیابان‌ها. همان کوچه‌ها و حتی همان آدم‌ها. نه پیشرفتی، نه پسرفتی. همه چیز طبق روال قبل. انگار زمان در این شهر متوقف شده است.
اما وقتی باران می‌بارد همین کرمان می‌شود دوست‌داشتنی‌ترین شهر دنیا. مخصوصاً اگر این باران، باران اردیبهشتی باشد. حتی اگر باران اردی‌بهشتی‌اش سیل باشد. آن وقت که دیگر شب‌ها چاله‌چوله‌ها و آب‌گرفتگی خیابان‌ها را نمی‌بینی. بلکه انعکاس نور زر‌د ردیف چراغ‌ها را می‌بینی که رشته‌رشته روی زمین پهن شده‌اند و با عبور هر خوردرویی از خود بیخود شده و مشوش می‌شوند و باز به حال خود برمی‌گردند. سبزیِ همین تک و توک درخت نارون باقیمانده در شهر را می‌بینی که سبزتر از همیشه به تو لبخند می‌زنند. درخت های کاج را می‌بینی. همان‌ها که برف زمستانی عروس‌شان کرده بود و انگار الان زیر باران به ماه عسل آمده‌اند.
پل‌های در حال رشد شهر را نمی‌بینی. بلکه شره‌ی آبی را می‌بینی که وقتی از زیرشان رد می‌شوی روی شیشه‌ی ماشینت می‌ریزند و سرکِیفت می‌آورند. صدای موسیقی را بیشتر می‌کنی. خواننده‌ی «رفیقم کجایی» با صدای خش‌دارش و با همراهی نوای گیتار الکترونیک، برایت چنین می‌خواند:
قلبم به تو محتاجه ، چشمم به تو وابسته‌اس
این پنجره بی‌چشمات، از پلک زدن خسته‌ست
دلتنگیِ گنجشکا، آواز خیابونا
دیدن چی گذشت امروز، بین من و «بارونا»
پارک‌های تنگ و تاریک و کم‌درخت را نمی‌بینی. عشاق پیر و جوان را می‌بینی که «دست در دست» هم و «دل در دل» یک‌دیگر، زیر باران قدم می‌زنند. لبخندشان را می‌بینی. عشق‌شان را می‌بینی.
زباله‌های تلنبار شده در محله‌های قدیمی‌اش را نمی‌بینی. بلکه بوی روح‌افزای برخاسته از خانه‌های کاهگلی‌اش را می‌شنوی که تو را به اعماق تاریخ کوچ می‌دهند.
آسمان و ستاره‌های معروفش را که دیگر در این شب بارانی سوسو نمی‌زنند، نمی‌بینی. اما قطرات باران را می‌بینی. صدای برخوردشان به شیشه را می‌شنوی و به گل‌های اردیبهشتی تبریک می‌گویی و خیال شکفتن‌شان را مجسم می‌کنی. آن‌قدر سر ذوق می‌آیی که «باران» را فیلم کرده و در فضاهایت منتشر می‌سازی. صدایش را ثبت می‌کنی و برای دلبندانت می‌فرستی.
کرمان همین است. حتی اگر هزاران کیلومتر از آن دور باشی اما برف و بارانش می‌بینی چنان دلتنگش می‌شوی که پشت پنجره‌ی اتاقت می‌میری. و این‌بار کس دیگری می‌خواند: باران تویی! به خاکِ من بزن…
بازا ببین! که در ر‌هِ تو من نفس‌بریده در گذارم!
حالِ کرمان و اردیبهشت و باران‌ها
۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۰ 
