آوید نیوز: حال فوتبال ما بد است. نگاه به خنده های داخل زمین مان نکنید. سرتان را از داخل چمن سبزی که صعود راحت به جام جهانی را نوید می دهد به سمت خارج از آن برگردانید و ببینید پشت میزهای این فوتبال تا چه اندازه ویروس برای حال بد موج مکزیکی می رود.
حکایت امروز فوتبال ما همان دیوار کجی است که قرار نبود تا ثریا بالا برود. دیواری که وقتی پای پول کلان به میان خشت هایش آمد کج بالا رفت و حالا قرار است روز به روز بیشتر روی سر ما آوار شود.
اینکه فوتبال پول کلان به سمت خودش جذب می کند طبیعت آن است اما اینکه افرادی مدیریت این فوتبال جذاب را در دست داشته باشند که همین پول عامل فساد و غقب گردش نشود یک هنر. هنری که ما سال های سال فوتبال کشور را از آن بی بهره گذاشتیم و کلیت فوتبال ایران را در بستر مدیریتی قرار دادیم که به جای جذابیت های داخل زمین و شور و هیجان استادیوم ها، حالا فوتبال خود را در یک کلام برابر می کنیم. تحقیر و شکست به خاطر سوء مدیریت.
اینکه هر روز از خواب بیدار شویم و به جای اینکه چک کینم چه جذابیتی به فوتبال ما اضافه شده است و قرار است در لیگ چه تکنولوژی جدیدی مثل وی ای آر اضافه شود، باشگاه های ما در آسیا برابر چه رقیبانی به میدان روند، در راه جام جهانی و حتی بازی های آن کدام اتفاق هیجان انگیز را تجربه کنیم اما هر بار که سایت های ورزشی را به روز رسانی می کنیم پشتمان بلرزد که الان حکم ویلتموس صادر می شود و فوتبال ملی دچار چالش می گردد. فیفا اساس نامه ما را تائید نمی کند و بازهم فوتبال مان در آستانه جام جهانی تعلیق می گردد. باشگاه های ما در آسیا حذف می شوند چون قرار است چوب یک عمر سند سازی بر سرمان فرود بیاید.
این روزها فوتبال ما آنقدری که هیجان منفی بابت احکام دادگاه های بین المللی و حتی محاکم قضایی داخلی برای مسابقات فوتبالش دارد، در داخل زمین هیجان مثبت یک مسابقه را ندارد و همه این اتفاقات تلخ خارج از زمین که روز به روز چالش های خفه کننده را برای فوتبال ما بیشتر می کند چیزی جز این نیست که کلیت مدیریت ما جریانی با جهت سوء داشته است که سیستماتیک فقط در جهت تخریب حرکت کرده است نه ساختن.
فوتبالی که این روزها به قطر شخصیت بخشیده است و مردم این کشور را سخت کیفور و هیجان زده یک اتفاق بزرگ در دل خود می کند، روز به روز با خبرهای ناامید کننده مدیریتی اش فقط دل هوادارانش را در کشور افسرده تر می کند و حجم این اتفاقات تلخ از تعلیق، بستن پنجره، محرومیت و… برای فوتبال ما آنقدر زیاد شده است که با هیچ استناداردی مطابقت ندارد.
و خبر بدتر اینکه اصلا هم قرار نیست اتفاق محیرالعقولی برای باز شدن راه این سیستم به بن بست خورده مدیریتی فوتبالی باز شود. باشگاه های ما هنوز فقط با سند سازی خصوصی می شوند و بخش خصوصی هم که به فوتبال وارد می شود عمدتا برای آن کار دیگر است نه ارتقا فوتبال. از ترس محرومیت هنوز به دنبال زرنگی از راهی های منفی هستیم و مثلا از نعمت کرونا استفاده می کنیم تا تماشاگران را به ورزشگاه راه ندهیم و هیچ فکر و عزم اساسی برای درست کردن مسئله ورود هواداران به ورزشگاه را نداریم. هنوز به وضوح آنچه که فوتبال ما را به عقب و جلو می برد سیستم دلالیسم است که ظاهرا راه گریزی از آن نیست و اگر قانونی هم برای مبارزه با آن تصویب می شود فقط دردسرهای آن را اضافه می کند.
فوتبال ایران نه در زمین مسابقه که در پشت میزهای خودش فقط آوار برروی آوار می گذارد. فوتبال ایران همان دیوار کجی است که فقط روز به روز بیشتر بر سر خودش آجر می بیند. فوتبال ایران با همین وضعیت تا چندی دیگر کلا مدفون می شود و خلاص.
