بر نیمه دوم بازی با ژاپن ثابت باشیم و خرابش نکنیم!
آویدنیوز: بی ثباتی همیشه بد نیست و تیم ملی در همین تورنمنت هم ثابت کرده بود که همیشه به بدی بازی برابر سوریه و هنگ کنگ نیست و می تواند همانند نیمه دوم بازی برابر ژاپن چنان آفتاب عالم تابی را طلوع دهد که چشم همه را خیره نماید.
البته نکته ترسناک بی ثباتی هم در همین موضوع است که این تیم قابلیت این را دارد که در دیگر بازی ها نیز در ارائه آن فوتبال بی نظیر در نیمه دوم بازی برابر ژاپن ثبات نداشته باشد و ناگهان چهره ای دیگر از خود ارائه نماید.
تیم ملی که در نیمه دوم بازی با ژاپن تیغ حذف و تبعات آن را بر گردن خود احساس می کرد تا دیگر چیزی برای از دست دادن نداشته باشد، به طور کامل ترس خود را در رختکن جا گذاشت تا با ارائه یک بازی شجاعانه روی خوب خود را به شکلی تمام رخ نشان دهد و خاطره ای تا همیشه خوب از این بازی برای فوتبال ملی ما برجای بگذارد.
اما حالا ایران به بازی نیمه نهایی برابر قطر می رسد جایی که خامه پس از آن کیک سفت و لعنتی ژاپن محسوب می شود و انتظارها به گونه ای دیگر تعبیر می شود و آن اینکه تیم ملی خیلی راحت تر بتواند این خامه را قورت دهد… و البته که در طول تورنمنت هایی از این دست همیشه همین خامه گلوگیر ما شده است که باید به شدت از تکرار این موضوع در این جام اجتناب کنیم.
البته این ترس حاصل چند دهه تجربه مشابه برای فوتبال ایران در تورنمنت های مختلف می باشد و این موضوع به همان بی ثباتی در خوب بودن در کل مسابقات جام برمی گردد. جایی که تیم ملی با اقتدار کره و عربستان را برد اما در نیمه نهایی نتوانست همه آن خوب بودن را تکرار کند. جایی که تیم ملی برابر آرژانتین عالی بازی کرد و یک امتیاز مفید برابر نیجریه گرفت و در شبی که همه فکر می کردند بوسنی را به راحتی می برد تا به مرحله بعد صعود کند به بدترین شکل ممکن باخت. جایی که کره جنوبی را در یکی از دراماتیک ترین بازی های جام ملت های آسیا شکست داد اما برابر چین در نیمه نهایی نتوانست نمایش درخشان خود را برای فینالیست شدن تکرار کند… جایی که پیروزی عالی برابر مراکش و نمایش فوق العاده برابر اسپانیا می توانست به شاهکار صعود برابر پرتقال بی انجامد و اما دقت لازم برای این بزرگی نبود. جایی که بعد از آن بازی عالی برابر ولز در جام جهانی همه چیز برای صعود ایران از گروهش ولو با یک مساوی فراهم بود اما به راحتی تسلیم آمریکا شد…
همه این سیاهه بالا که نشات گرفته از یک بی ثباتی در خوب بودن در طول یک تورنمنت برای تیم ملی ایران محسوب می شود سبب می شود که بازهم با رسیدن به بازی که حکم خامه روی کیک را دارد از مزه کردن آن هراس داشته باشیم ولو اگر بازی برابر قطر باشد.
ترس ما از قطر نیست؛ ترس ما از همان بی ثباتی است که گاهی ما را به سان یک قهرمان در نیمه دوم بازی برابر ژاپن چهره می زند و گاهی یک ناکام محض در رسیدن به خط پایان. شاید نباید از این پیروزی ارضا شویم. شاید نباید این جمله را در ذهن لقلقه کنیم حالا که ژاپن را بردیم در صورت باخت برابر قطر و نرسیدن به فینال چیزی از ارزش های ما کم نمی شود. شاید نباید این بار دیگر در باد یک برد بزرگ خواب برویم که با یک باخت تمام آن را ضدحال کنیم…
تیم ملی به یکی از بزرگترین اهدافش در طول این بازی ها رسید که همان شخصیت سازی برای خود بود اما این همه هدف قطعا نیست و صرفا پیروزی بر ژاپن در یک چهارم نهایی نباید غایت قله این تیم در فتح کردن باشد. تیم ملی در حال حاضر فقط در دو بازی پیش رو همان ثبات بازی خود در نیمه دوم برابر ژاپن را می خواهد. کاری که اگر تیم ملی ایران قادر به انجام آن باشد جایی در تاریخ را برای همیشه به خود اختصاص خواهد داد.
