آوید نیوز ـ حفظ غرور، یک پیروزی بزرگ است و اگر کسی از حذف تیم ملی در جام‌جهانی احساس شکست نمی‌کرد تنها به خاطر همان حفظ غروری بود که در روسیه به بهترین شکل ممکن برای ما رقم خورد.
روزی که به قاطع‌ترین شکل ممکن به جام جهانی سلام دادیم؛ روزی که خودمان را در گروه مرگ پیدا کردیم؛ روزی که امکانات خود را برای آماده‌سازی و تدارکات در راه جام جهانی با هیچ متر و معیار معقولی هم‌سنگ ندیدیم؛ هیچکس انتظار نداشت که برویم و با جام برگردیم و یا جایی کنار قهرمان جهان، اروپا و آفریقا حتی تصور صعود از گروه‌مان را داشته باشیم.
ما رفتیم که غرورمان را حفظ کنیم و از همین راه غیورانه برای خودمان خاطره‌ی خوب بسازیم و حالا امروز که با چهار امتیاز و سه بازی درخشان که دنیا ما را با آن تحسین می‌کند، در یک قدمی صعود بودیم، هیچکس نمی‌تواند از این جام‌جهانی با یک خاطره‌ی بد یاد کند و همین، پیروزی بزرگ ما در جام‌جهانی بود.
هر چند اگر کار بزرگ و حماسی تیم ما در دقیقه‌ی ۹۰ با موقعیت طارمی به صعود وصل می‌شد، امروز به جای دست، با بال‌های‌مان از خوشی پرواز می‌کردیم اما به‌هرشکل ما بهره‌ی اصلی خودمان از روسیه که همان حفظ نام، غرور و اعتبارمان بود را کسب کردیم ولو این‌که می‌توانست این غرور با صعودمان چند تن اضافه بار هم برایمان داشته باشد.
جام‌جهانی برای ما تمام شد و حالا ما هستیم و میراث قابل اتکای این جام برای خود و این‌که چگونه از آن نگهداری کنیم و به فکر ارزش افزوده‌ی آن در ادامه باشیم.
حالا زمان آن است که تجربه‌های خود را روی دایره بریزیم. تجربه‌ی ۲۰۰۶ آلمان که پس از جام جهانی دستاورد شومی را برای ما رقم زد و تجربه ۲۰۱۲ برزیل که حداقلش منجر به این شد که در دوره‌ی بعد، هم راحت‌تر به جام جهانی صعود کنیم و هم اعتماد به نفس بالایی در این جام داشته باشیم.
حالا با این غرور و اعتماد به نفس که البته مهم‌ترین ره‌آورد ما از روسیه است، به انضمام تجربه‌ی چهار سال پیش از بازی‌های جام ملت‌های آسیا در استرالیا، می‌تواند شمشیر ما برای شکستن طلسم ۵۰ ساله‌ی قهرمانی در جام ملت‌های آسیا امارات باشد که چند ماه دیگر آغاز می‌شود.
بهترین خبر برای فوتبال ملی ایران این است که سیستم کی‌روشیسم بر آن حاکم می‌ماند. سیستمی که به واسطه‌ی رفتارها و درگیری‌های خاص کارلوس شاید با منطق و استاندارد جهانی و حرفه‌ای سازگاری نداشته باشد اما برای فوتبال ایران، چاره ساز است.
اگر دغدغه‌ای برای ماندن کی‌روش نداشته باشیم حداقل در ابعاد زمین‌های چمن مسابقات تیم ملی در آینده می‌توانیم به حفظ دستاوردهای این جام جهانی امیدوار باشیم و شاید این بهترین خبر برای ما پس از بازگشت از روسیه باشد.
سیستم کی‌روشیسم فوتبال ملی ما، بعد از دوجام جهانی و یک جام ملت‌های آسیا باید در جایی به نقطه‌ی طلایی ختم شود و حیف است این سیستم تنها به شکست‌های غرورآمیز منوط شود. جام ملت‌های آسیا در امارات باید نقطه‌ی طلایی این سیستم باشد و این قهرمانی می‌تواند از راه سبز روسیه گذر کند.
