آویدنیوز: اشک شوق آن هم بعد از یک باخت سنگین دنیایی از پارادوکس دارد…جایی که باید همه به واسطه این باخت لبخند استهزاء تحویلت دهند اما ایستاده یک کف مرتب برایت می زنند و با افتخار نامت را صدا می کنند و برای شادمانه پریدن در آغوشت سرودست می شکنند.
و فاطمه خلیلی نقش اول یکی از متناقض ترین ترین صحنه های ورزشی دنیا را در دروازه تیم ملی هندبال زنان کشورمان را بعد از شکست ۴۱ بر۹ برابر نروژ اجرا می کند… جایی که بعد از این باخت سنگین مثل یک قهرمان برروی دست می رود و حالا احساسی ترین صحنه های ورزش ایران در این روزها با اشک شوق او در پایان این بازی وقتی که بهترین بازیکن زمین می شود و حریف نامدار با افتخار پیراهن امضا شده تیمش را تقدیم او می کند، نوشته می شود.
برای همه هموطنان خلیلی که از دیدن این مسابقه محروم بودند، خبر آوردند که او دو برابر گل هایی که دریافت کرد، توپ برگشت داد و همین برای بالا بودن سطح فنی این بازیکن جهت دریافت عنوان بهترین نفر زمین کافی بود… البته شاید حق با همه آن هایی بود که ما را از دیدن این هنر نمایی محروم کردند تا دوباره به جای افتخار کردن به این هنر نمایی دروازه بان بانو کشورمان در دروازه تیم ملی هندبال، بخواهیم همانند هم قطار او در دروازه تیم ملی فوتبال زنان، بازهم صدای کلفت و چهره زمخت او را در فضای مجازی ترند کنیم و چند روزی با این تحقیر ملی، بیشتر سیرت زشت خودمان را مسخره کرده باشیم…تا زمانی که به جای تقبیح عمومی این رفتارها، خنده و اشتراک گذاری بیشتر این زشتی نمایی، رفتار معمول ما باشد همان بهتر که از دیدن این هنرنمایی فنی در زمین محروم باشیم…
فارغ از هر نگاه فیمنیستی و یا بزرگ نمایی های بیهوده باید به خاطر داشته باشیم در دنیای امروزی اهالی آن نه حوصله بی خودی تشویق کردن کسی را دارند و نه دنیای رسانه امروز بی جهت شخص یا جماعتی را بزرگ می کند… اگر امروز این بانوی ایرانی تشویق می شود و اگر امروز نامش با وجود همان شرایط متناقضی که گفتیم سر خط اخبار ورزشی دنیا می شود یعنی اینکه ماهم باید بلند شویم و کمی فراتر از نگاه های طنزآمیز زرد و لوسمان به این ماجراها، این دختران و زنان شایسته را همراه با تمام دنیا تشویق کنیم و درست مثل همان رقیبان نروژی در این بازی همراه با قهرمانان بانو کشور اشک شوق بریزیم و از ته دل شادمان باشیم و به این دختر هندبالیست کشور با تمام وجود افتخار کنیم.
