بی لیاقتی در ساق و بی نزاکتی در انگشت

اندازه مساوی ادب و نتیجه فوتبال ما

آویدنیوز: در شرایطی که لذایذ زندگی در این مرز و بوم روز به روز کوچکتر می شود و بر سختی نفس کشیدن در آن افزون و در روزهایی که “همت” بر این است که بار مشکلات اقتصادی بر دوش مردمانش با “هزار ملیارد تومان” تصاعدی رشد داشته باشد، فوتبال و ورزش آخرین سنگرها برای دلخوشی این جماعت جهت یادآوری زندگی بودند.

سنگرهایی که آن ها نیز بر سر سنگرنشینانش در حال فرو ریختن است و روز به روز رغبت نشستن زیر این سنگر کم و کمتر می شود. انگشت نورافکن (بازیکن تیم فوتبال سپاهان اصفهان) قطعا بمب افکنی برای خراب کردن این سنگر نبود اما قطعا محلی است برای یادآوری های هرچه بیشتر پلشتی های این فوتبال. پلشتی که افتخارش زدن به میله انگلیس می شود و عصاره اش وی ای آر عاریه ای و چمن ثمبل شده برای تحقیر بیشتر آن. فوتبالی که با بلندی شاسی بر شادی هوادارانش آفورد می رود. فوتبالی که سال ها دست خالی از افتخار چه در عرصه ملی و چه در باشگاهی دارد ولی ادعایش در کنار قهرمان جام جهانی عکس یادگاری می اندازند.

فوتبالی که در خارج از مرزها خیلی وقت است عزت و احترام خود را از دست داده است و در داخل مرزهایش حالا نه فقط با پا که با انگشت هم آن را بر سر هوادارانش خراب می کند. فوتبالی که وقتی به یاد می آورد این نوجوانانی که در زمین برزیل را شکست می دهند الگوهایی از جنس سیاه کامل دارند و در بزرگسالی مثل سلف خودشان به بیراهه وادار می شوند اشک غم از پی شادی اش روان می شود.

حالا کلی توجیه و تفسیر بیاوریم که در فوتبال روز دنیا هم فلان بازیکن هم با هواداران رقیبش کری زشت می خواند و این قضایا را در فوتبال خودمان کش ندهیم و بازهم پودر بزک بر صورتش بپاشیم و از ادامه چهره سرخابی کشیده شده زرد این فوتبال مندرس لذت کافی و وافی ببریم. دریغ از اینکه تناسب در فوتبال ایران برعکس همه دنیاست اگر در همه جا ده درصد حاشیه و زشتی در فوتبال آن ها وجود دارد و ۹۰ درصد باقی هیجان مثبت آن است اما این تناسب برای ما مثل خیلی از تناسب های دیگرمان برعکس چیده شده که هیچ دو دوتا در آن چهار نمی شود…