خوبی چه بدی دارد که این همه بر بدی استوارید؟!
آویدنیوز: بازی الاکلانگی و پرنوسان تیم ملی در جام ملت های آسیا در قطر دقیقا به همان میزان که سبب می شد به آینده این تیم خوشبین باشیم، می توانست ناامیدی از رسیدن به مقصد را هم برایش متصور کند که در نهایت همان همیشگی نصیب فوتبال ایران شد؛ یعنی ناامیدی از بالا بردن جام قهرمانی ملت های آسیا بر سر.
البته که این ناامیدی خیلی موضوع عجیب و غریبی نیست و زمانی که داغ باخت و شکستی مجدد در راه رسیدن به قهرمانی آسیا برای ما فرو نشست می کند، تازه با خودمان مرور می کنیم برای ما دقیقا چه پیشرفت شگرفی در فوتبالمان حاصل شده بود که انتظار داشته باشیم خارج از اتفاقات و با برنامه ای که ریخته ایم راه قهرمانی آسیا را فراهم کرده باشیم؟!
آیا در عرصه تیم های ملی پایه در سال های گذشته اتفاق خاصی رخ داده بود که قرار باشد ثمره آن را با قهرمانی در این جام حاصل کنیم؟!
آیا در عرصه باشگاهی به یک حرفه ای گری واقعی رسیده بودیم و در لیگ فوتبال ایران، زمینه را به طور کلی منقلب کرده بودیم که نتیجه اش تحول فوتبال ملی در جام ملت ها باشد؟!
آیا در عرصه ورود مهره های طراز اول فوتبال دنیا به کشور وضعیت را عوض کرده بودیم که یا جنس بنجل به داخل کشور با هزینه بالا وارد نکنیم و یا اگر متاع خوبی هم از فوتبال ایران آوردیم به سرعت زمینه فرارش را فراهم نکنیم؟!
آیا عرصه مدیریت فوتبال ایران دچار اصلاحات اساسی شده است که از قانون های من درآوردی و تخریب کننده دور شده باشد و نظم و دسیپلین واقعی بر مدیریت فوتبال ایران حاکم شده باشد؟!
آیا در راه آماده سازی تیم ملی شرایط جدیدی حاکم شده اتس که بتوانیم به راحتی با تیم های ملی بزرگ بازی دوستانه داشته باشیم و یا شرایط استفاده از امکانات روز دنیا را با مراوده خوب بین المللی داشته باشیم که ماحصلش را در جام ملت ها منتظر باشیم؟!
آیا بر روی نیمکت تیم ملی اتفاق خارق العاده ای رخ داده بود و بعد از کیروش تیم ملی را به تفکری سپرده بودیم که چه حالا و چه در آینده منتظر باشیم که چندین و چند سال پشت سر هم در خوب بودن و گرفتن متوالی یقه بزرگان فوتبال آسیا و دنیا به ثبات برسیم؟!
آیا در همین امکانات زیرساختی فوتبال کشور به بزرگی و ادعا رسیدیم یا اینکه همین ورزشگاه آزادی را هم در عرصه بین المللی سوژه خنده کردیم و در جزئیاتی مثل وی ای آر قصه هفتاد من درست کرده ایم؟!
نه عزیزان؛ ما نه تنها به هیچکدام از این ها دست پیدا نکردیم که حتی خیلی چیزهای دیگر را هم از دست دادیم و حالا همان همدلی که معجزه فوتبال در این مملکت بود و روزگاری زبان مشترکمان در شادی و غم می شد را به چوب حراج زدیم تا همان داشته های اندکمان را هم از دست داده باشیم…
و البته که همه این کمبودها و نشدن ها مرهون همان تفکری است که بعد از برد برابر ژاپن آن را دست آورد دولت توئیت می کند و در همان جا پای همه نداشته ها و کمبودهایمان برای نرسیدن و نشدن ها امضا می زند.
حالا خیلی راحت می توانیم بفهمیم چرا همچنان همان جایی ایستاده ایم که قبلا ایستاده بودیم و حتی چند گام عقب تر هم رفتیم… کدام دست قرار بود برای ما راه قهرمانی بسازد و کدام عزم توانسته بود کمبودهایمان را حداقل در بخشی از آن جبران کند که حالا منتظر جام قهرمانی آسیا بعد از ۵۰ سال باشیم؟!
فوتبال خیلی وقت است از بازی اتفاقات و بی ثباتی در زمین خارج شده است و برای موفقیت در آن علم و ثبات در خوب بودن می خواهد و برای مایی که در بد بودن و بد ماندن دوست داریم ثبات داشته باشیم، جایی برای افتخار آفرینی در حد قهرمانی نیست.
