از حسرت حضور تا درد تبعیض

مطالبات ورزش زنان از روحانی چیست؟

آوید نیوز ـ انتخابات ریاست جمهوری سال۹۶ هم با تمام فراز و نشیب‌هایش به پایان رسید و «حسن روحانی» به مدت چهار سال دیگر رییس جمهور ایران باقی ‌ماند. از بین حدود ۵۷ میلیون واجد شرایط برای رأی دادن در ایران، ۲۳ میلیون و ۵۴۹ هزار و ۶۱۶ نفر به ادامه کار روحانی رأی دادند. یعنی۵۷ درصد! اما خواسته‌ی این ۵۷ درصد از مردم کشورمان که حدود نیمی(بیشتر یا کمتر) از آن‌ها را هم زنان تشکیل می‌دهند، از رییس جمهور منتخب‌شان در حوزه‌ی ورزشی زنان چیست؟! برای بررسی این موضوع ابتدا باید مطالبات ورزشی زنانی که به روحانی رأی داده‌اند را به چند بخش تقسیم کرد. آن‌هم با توجه به جایگاه این زنان. به این معنی که قطعا خواسته‌ی یک زن ورزشکار که در تیم ملی کشورش بازی می‌کند، با زنی که سال‌هاست در یک باشگاه، مربی‌گری می‌کند و مطالبات یک زن که تنها مخاطب ورزش است، تفاوت دارد.

بخش بسیار کمی از رسانه‌های ورزشی به پوشش اخبار ورزشی زنان می‌پردازد. با این‌که زنان ورزشکار ایرانی در بعضی موارد بیشتر زحمت می‌‌کشند اما عموما کمتر دیده می‌شوند. همین حالا دختران فوتسالیست کشورمان، جزو بهترین‌ها هستند، با این حال چند درصد از مردم جامعه آن‌ها را به چهره می‌شناسند؟

ما و حسرت حضور در ورزشگاه‌ها
ابتدا با قشر گسترده‌ای از زنانی آغاز می‌کنیم که تنها، مخاطب ورزش هستند. آن‌هایی که تا به حال حتی یک بار هم نتوانسته‌اند وارد استادیوم آزادی شوند. آن‌هایی که تمام سال را منتظر رسیدن لیگ جهانی والیبال می‌مانند تا هفته‌ی میزبانی ایران برسد اما وقتی بازی‌ها بیخ گوش‌شان برگزار می‌شود، هم نمی‌توانند وارد ورزشگاه ۱۲هزار نفری شوند. بدون شک مهم‌ترین و اصلی‌ترین و شاید حتی تنها مطالبه‌ی این قشر از زنان در حوزه‌ی ورزشی، لغو ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌هاست. موضوعی که البته در دو سال اخیر به مطالبه‌ی جدی‌تری از سوی مردم تبدیل شده‌ است. اهمیت این موضوع در این مدت آن‌قدر افزایش پیدا کرده که حتی وزارت ورزش هم به شکل جدی به فکر پیگیری این موضوع افتاده است. تا جایی که «فریبا محمدیان» معاون بانوان وزارت ورزش، از برنامه‌های حوزه‌ی زنان وزارت در این‌باره حرف زده ‌است. گفته می‌شود وزارت ورزش درصدد است آخرین مسابقه‌ی تیم ملی فوتبال در مسیر جام جهانی را با حضور زنان و فرزندان‌شان برگزار کند. موضوعی که حتی در میتینگ‌های رییس جمهور هم از سوی مردم مطرح شده ‌بود. «سحر دولتشاهی» بازیگر ایرانی که جزو حامیان روحانی هم محسوب می‌شود، در همایش ورزشگاه آزادی نطقش را با این جمله شروع کرد: «من از اینجا ورزشگاهی که دختران بسیاری آرزو دارند فقط یک‌بار از حق حضور در آن برخوردار باشند، با شما درباره‌ی آزادی صحبت می‌کنم. به آزادی سلام می‌کنم.»
تبعیض بین زن و مرد، درد اصلی
زنان ورزشکار
ورزشکاران حرفه‌ای اما قطعا خواسته‌های‌شان گستره‌ی بیشتری دارد. زنان ورزشکار ایرانی با تبعیض‌های فراوانی که نسبت به آ‌ن‌ها وارد می‌شود، باز هم به خاطر عشق و علاقه‌شان در حرفه‌شان می‌مانند. با این حال ورزشکاران زن و مرد در رشته‌های مختلف، تفاوت‌های بسیاری با هم دارند. نخست این‌که، بودجه‌ی اختصاص داده ‌شده به ورزش زنان، همواره کمتر از ورزش مردان است. موضوعی که به راحتی و با نگاهی ساده می‌توان آن را دریافت.
شاید تنها جایی که ورزشکاران زن و مرد، حقوق مساوی می‌گیرند، موقع پاداش دادن به ورزشکاران از سوی وزارت ورزش و کمیته‌ی ملی المپیک است. از طرف دیگر بخش بسیار کمی از رسانه‌های ورزشی به پوشش اخبار ورزشی زنان می‌پردازد. با این‌که زنان ورزشکار ایرانی در بعضی موارد بیشتر زحمت می‌‌کشند اما عموما کمتر دیده می‌شوند. همین حالا دختران فوتسالیست کشورمان، جزو بهترین‌ها هستند، با این حال چند درصد از مردم جامعه آن‌ها را به چهره می‌شناسند؟ چندنفر می‌توانند نام سه بازیکن تیم ملی فوتسال ایران را که قهرمان آسیا هم شده به یاد بیاورند؟ در بخش خصوصی و در لیگ‌ها هم این تبعیض به شکل بسیار واضح‌تری وجود دارد. بالاترین رقم قراردادهای ورزشکاران زن در لیگ‌‌ها، اختلاف بسیار زیادی با حداقل دستمزد مردان دارد.
برنامه‌ای برای افزایش اختیارات مدیران ورزشی زن
از گستره‌ی ورزشکاران که خارج شویم، باید سراغ مدیران ورزشی زن هم برویم. در وهله‌ی اول نایب رییس بانوان! پستی تزئینی در فدراسیون‌ها که قدرت اجرایی، مدیریتی و تصمیم‌گیری بسیار کمی دارد. همین یک ماه پیش بود که نایب رییس بانوان فدراسیون والیبال استعفا داد و دلیل آن را نداشتن اختیارات لازم عنوان کرد. البته گفته شده وزارت ورزش در صدد افزایش اختیارات و دادن شخصیت حقوقی بیشتری به نایب رییسان زن فدراسیون‌ها در آیین‌نامه‌هایش است. موضوعی که البته نباید صرفا در حد آیین‌نامه باقی بماند و برای بهبود وضعیت ورزشی زنان نیاز است وارد مرحله‌ی اجرایی شود.
ورزش زنان و نیاز به مربیان زن درجه یک
یکی دیگر از جامعه‌های ورزشی زنان، جامعه‌ی مربیان است. با توجه به قوانین حاکم در جمهوری اسلامی، تیم‌ها و ورزشکاران زن ایرانی، اجازه ندارند مربی مرد داشته‌ باشند. موضوعی که در بسیاری از رشته‌ها، کار را برای یافتن یک مربی خوب زن دشوار می‌کند. در همین والیبال یا بسکتبال که در اکثر کشورهای دنیا مربیان تیم‌های زنان، مرد هستند، به سختی می‌شود مربی طراز اول زن پیدا کرد. چنین موضوعی باید باعث شود که ورزش ایران سرمایه‌گذاری بیشتری روی پرورش مربیان زن کند چرا که به آن نیاز دارد. این خلاء به ویژه در رشته‌های توپی بسیار زیاد حس می‌شود و اگر بتوان مربیان درجه یک در کشور پرورش داد، دیگر نیازی نیست سراغ مربیان خارجی برویم.
زنان و ورزش همگانی
آخرین جامعه‌ی مورد نظر ما در این گزارش، زنانی هستند که مطالبه‌ی اصلی‌شان پرداختن به ورزش عمومی است. این افراد نه دنبال ورزش حرفه‌ای هستند و نه عاشق تماشای مسابقات در استادیوم‌ها. اما همین زنان دوست دارند ورزش همگانی را به طور مرتب در برنامه‌ی زندگی‌شان داشته باشند اما مشکلات زیادی سر راه‌شان قرار دارد. مثلا زنان شاغلی که به سختی می‌توانند باشگاهی پیدا کنند که سانس بعداز ظهرش برای مردان نباشد. یا زنانی که دوست دارند در پارک‌ها پیاده‌روی و ورزش کنند اما شرایط محیطی برای‌شان مهیا نیست. این جامعه با توجه به این‌که ورزش برای آن‌ها نقش سلامتی دارد، اتفاقا باید بسیار زیاد مورد توجه قرار گیرند.
قدم بردارید، پشت‌تان هستیم
حالا آقای رییس جمهور. بعد از دو سال که از چهار سال دوم ریاست جمهوری شما گذشته است باید بگوییم ما با همه‌ی محدودیت‌های موجود در سر راه‌تان آشنایی داریم. می‌دانیم عملی‌شدن برخی مطالبات‌مان چقدر دشوار است و چقدر زیادند چوب‌هایی که لای چرخ دنده‌های برنامه‌های‌تان قرار می‌گیرند. با این‌حال، از شما می‌خواهیم برنامه‌های‌تان را معرفی کنید و در صدد اجرایی شدنش گام بردارید. مردمی که به شما رأی داده‌اند؛ از این پس پیگیر مطالبات‌شان هستند و از شما توقع دارند تا اگر نه همه‌ی خواسته‌های‌شان، دست کم مهم‌ترین‌های‌شان را جامه‌ی عمل بپوشانید.